Kaybedilmiş Bir Değer Olarak ''Güven'' ve ''Dayanışma Ruhu'' ........ Mutlaka düşünmüşsünüzdür, ''neden açlık,yoksulluk veya aşırı zenginlik var? '' diye, evet şuan içinde yaşamaya çalıştığımız hastalıklı düzenin bir eseri bu. Sadece açlık, yoksulluk sorunu değil toplumsal hayata dair herhangi bir sorunla karşılaşıp çözüm bulmak istediğimizde aklımıza gelen ilk sorulardan biri ‘’ Peki ben ne kadar güçlüyüm? Ben kimim ki düzene kafa tutabilir, bir şeyleri değiştirebilirim?’’ olacaktır. Bu hiç şüphesiz haklı bir sorudur, bugün birey olarak siyasete, devlet işlerine, dünyaya dair bilgimiz yanlı basın organlarının bize sunduğu bilgiden ibarettir, bu bilgilerin doğruluğu ise şüphelidir. Yani birey olarak tek başımıza -tarafsız, doğru bilgiyi bile neredeyse hiç elde edemezken- topluma etki etmemiz zor görünüyor ve açık ki etki edilse bile bu etki yetersiz kalacaktır. Burada ‘’dayanışma’’ dikkat çekmemiz gereken en önemli kavramdır. Dayanışma toplumsal hayata etki etmenin en önemli koşuludur. Tek bir insanın bir anlam ifade etmediği yerde dayanışma sayesinde bir şeyler başarılabilecektir. Ancak tek bir insan olarak işe başlamak da bu dayanışmanın temelini oluşturacak, etrafımızda en azından bir insana dayanışma ruhunu kazandırabilmek bile büyük bir adım olacaktır. Ancak hepsinden önce gerekli olan toplumdaki önyargıları kırmaktır, bunu başarmanın kolay olmadığı açıktır. Toplumsal dayanışmayla ilgili en büyük - ve yıkılması en zor- önyargı, düzenin toplumsal değerler açısından götürülerinden biri olan güven duygusu eksikliğidir. Günümüzde insanlar arası ‘soğukluk’, 'uzaklık' ve ‘güvensizlik’ sistemin tam da istediği gibi - kentleşmenin de etkisiyle- artmış, hatta bugün toplumsal ilişkilere ‘hakim’ kılınmıştır. Güven duygusunun eksikliği hemen herkesin günlük hayat içerisinde fark edebileceği kadar açık ve herkesin dikkatini vermesini gerektirecek ölçüde öneme sahip, ''acı'' bir sorundur. Günümüz insanı artık sadece ‘çıkar’ gözetir, karşılıksız yapılan her şeye şüpheyle bakar olmuştur. Toplumsal dayanışma duygusuyla, ‘ortak çıkar için’ yapılan eylemler şüpheyle bakılan, ‘altında bir şey aranacak’ nitelikte eylemler olarak görülmektedir. Sadece ortak yarar için bir araya gelip, dayanışma ruhuyla 'şahsi çıkar gözetmeksizin’ çalıştığını söyleyen bir grup insana biliyoruz ki bugün neredeyse kimse inanmıyor, mutlaka bir çıkar sağladıkları düşünülüyor. Açık ki bu güven sorunu devam ettiği sürece toplumsal sorunları çözme girişimlerinin başarılı olması -hatta girişimlerin kendisi bile- pek mümkün değildir. Öncelikle yapılması gereken, çözümlerin -bulunduğu takdirde- uygulanabilmesini sağlayacak 'güven duygusu' ve 'dayanışma ruhu'nun getirilmesini sağlayacak yolların araştırılması olacaktır, bugün biz öncelikle dayanışmayı sağlayacak yolları bulup hayata geçirmeli, daha sonra toplumun kendisine dair sorunların çözüm yollarını araştırıp uygulamalıyız, zira toplumsal dayanışmayı gerektiren ve bu yüzden -şimdilik- hayata uygulanması pek de mümkün olmayan çözümler bulmak boşa bir çaba olacaktır. Öncelikle güven duygusunun ve sonrasında dayanışma ruhunun yeniden hatırlatılması işi de burada ''duyarlı insan''a düşüyor. Toplumsal olaylara etki edemeyen, yetersiz kalan birey -burada duyarlı birey- dayanışma ruhunu kazanmak adına tek başına - zira dayanışma da özünde tek tek bireylerin kendi üzerlerine düşenleri gerçekleştirmesine dayanacaktır- üzerine düşeni yapacak ve tek başına işe başlayıp sırasıyla güven duygusunu ve dayanışma ruhunu geri getirmeye çalışacaktır. Burada sistemin ''işine gelen insan''ı -düşünmeyen, sorgulamayan, dolayısı ile başkaldırmayan, hayır demeyen insan- yaratırken kullandığını bildiğimiz teknolojik araçlara, yanlı basın organlarına karşı dikkatimizi sürekli ayakta tutmak belki de en önemli unsurdur, zira bu ve benzeri yollarla, oyunlarla yaratılan - ve yaratılmaya devam edilen- modern insan güven duygusunu, dayanışma ruhunu, hayır demeyi çoktan unuttu...

__________ GERİ