ÖZLENEN DOSTLUKLAR Henüz daha yedi yaşında bir bayram sabahında, alaca karanlıkta annemin bana giydirdiği basma elbisem ve ayağımdaki tahta takunyalar nasıl da güzeldi. Sarı saçlarıma taktığı kırmızı tokalar ile sanki saatlerce uyku uyumuşum gibi bayram coşkusundan uykuyu unutup, nasıl da rahmetlik babamın bayram namazından gelmesini beklerdim. Daha sonra kahvaltı, bayramlaşmalar, el öpmeler, bayram harçlığımla mahalle bakkalına koşup aldığım sakız ve gazozlar nasılda güzeldi. Evimize gelen misafirler o kadar çok olurdu ki, bayram gezmesine fırsat bulamazdık. Ama gece geç vakitte olsa ne yapar yapar çat kapı giderdik. Eskiden öyle gidilecek yere telefonla gelebilir miyim diye izin almak yoktu nasılda güzeldi. Aradan yıllar geçti şimdi ben çocukluğumu ve eski dostlukları özlüyorum. Neden mi? Ne yazık ki artık insanlar birbirine dostmuş gibi davranıyorlar ama değiller. Her yerde her ortamda sahte sevgiler, sahte tebessümler, sahte samimiyetler her şey ama her şey sahte, sahte. Herkeste ve her yerde çıkar dostlukları var. Buda benim içimi, çok acıtıyor çok. Gerçek dostlukları yakalamak çok zor değil. Yeter ki yüreğimizde sevgi tohumlarından bir kaç tanecik olsun. Yeter ki çevremizdeki canlı ve cansız varlıklara sevgi ile bakalım. Her zaman içimizde bahar sevinci olsun, etrafa hazan dolu gözlerle bakmayalım. Mümkün olduğu kadar çevremize pozitif enerji vermeye çalışıp her şeye pozitif yaklaşalım. Aksi halde dünyaya ve çevreye negatif gözle bakar, her şeye negatif yaklaşırsak işte o zaman yalnız kaldınız demektir. O zaman hiç dostum yok demeyiniz, ne ekerseniz onu biçersiniz. Gerçek dostluğu yakalamak tamamen kendi elimizde. Yüreğimizde her zaman pembe güllerin açmasını istiyorsak dostumuzu düşmanımızı iyi kavramalıyız. Dost dediğimiz insana acaba güven veriyor muyuz? Dost dediğimiz insanın iyi ve kötü günlerinde yanında oluyor muyuz? Acısını ve sevincini yürekten paylaşabiliyor muyuz? Yoksa onun yanında paylaşıyor gibi yapıp arkamızı döndüğümüzde unutuyor muyuz? Dostumuzun bize ihtiyacı olduğu her zaman onun yanında oluyor muyuz? Ya da bu duygu ve güveni ona verebildik mi? Asla ve asla karşılıksız ona her konuda destek oluyor muyuz. Bu tür sorgulamaları kendimize hiç sorduk mu? Dostlukları özlemeden önce ilkönce kendimizi sorgulamalıyız. Komşunun komşuya dahi naz ile selam verdiği bir süreç yaşıyoruz. NEDEN? Çocuklarımız ve torunlarımız sevgiyi yudum yudum içemiyorlar, o zaman onlarda kendi kuşaklarına dostluğu ve sevgiyi tam olarak kavramazlar ise nasıl tanıtacaklar? Nasıl özümseyerek anlatacaklar. Ne yazık, hem de çok yazık. Artık anne ve babaya olan sevgiler bile menfaat üzerine değişiyor. Çocuğunun dediğini yapmayan anne ve babaya evlat karşı çıkıp incitiyor. Ne kadar yaralayıcı değil mi? Oysa sevgi ve saygı hep çıkarcılık olmamalı. Ne mutlu gerçek dostu olana. Ne mutlu gerçek dostlukları yakalayıp, sonsuza kadar yaşatana. Bence bu güzel dostlukları yakalamak o kadar zor değil. Yeter ki dost diyerek el ele tutuştuğumuz kişi ile her şeyimizi paylaşalım. Ona sonsuz güven verip sadık bir dost olalım. Asla karşılık gözetmeden acı ve kederli gününde, tatlı ve sevinçli gününde hep yanında olalım. Onunla ağlayıp, onunla gülelim. Fedakâr ve özverili olup her konuda onunla yardımlaşalım, her şeyini paylaşalım. Onu çok ama çok iyi dinleyip sağlıklı empati kuralım. Dertlerini dinleyip, elimizden gelen dermanı esirgemeyelim. Hayat o kadar kısa ki henüz geç kalmış değiliz. Çevremizde dost olup dostça yaklaşabileceğimiz kişileri özenle kavramayı, o insanın yüreğindeki sevgiyi iyi algılamayı bilirsek, eğer yapmış olduğumuz bazı davranış sınavlarından başarı ile geçtiğini görürsek kalıcı dostluklar neden olmasın. İşte o zaman bedenimiz solduğunda geride bıraktıklarımıza sevgi dolu gülen yüzlerle el sallayarak göç ederiz .Şu yalan dünyada keşke herkes güzel anılar bırakabilse, ilerde güzel anılar ile anılabilse ,keşke kimse kimseyi mümkün olduğu kadar incitmese, kalp kırmasa , keşke eski dostlukları bu kadar özlemektense tekrar o güzel,sadık ve gerçek dostlukları yakalamayı başarabilsek ne güzel olur.Ama ne yazıkki öfkemizi yenmeyi öğrenemiyoruz yada başaramıyormuyuz acaba .Ne oldu bizlere, ne oldu toplumumuza, neden hep kırıcı olduk neden.Buna üzülmemek elde değil.Az daha sabırlı ve hoşgörülü olabilsek ne iyi olur. Bilinen bir söz vardır nasılda doğru söylemişler. Kalplerle şaka olmaz kırılır tamir olmaz. Hz. Mevlana sevginin, barışın, kardeşliğin, hoşgörünün sembolüdür. Onun insan düşüncesine verdiği en büyük mesaj: "AŞK, SEVGİ VE BİRLİK"tir. Bizlerde Mevlana gibi düşünüp yaşamımızda mümkün olduğu kadar sevgi dolu ve hoşgörülü olmayı başarabiliriz diye düşünüyorum. Yüreğinizde dostluk kavramının bitmediği, gülen yüzlerinizin solmadığı sevgi ve saygı dolu bir yaşam dileklerimle. Selamlar, Sevgiler ve Saygılarımla. SABİHA SERİN Araştırmacı Yazar Şair

__________ GERİ